Pedagogika opiekuńczo-terapeutyczna: Różnice pomiędzy wersjami
(Utworzono nową stronę "'''Pedagogika opiekuńczo-terapeutyczna''' – system pedagogiczny oparty na procesie leczenia osób przewlekle chorych, niepełnosprawnych ruchowo, często wyizolowanych ze społeczeństwa. Twórczynią pedagogiki specjalnej była Maria Grzegorzewska, która współpracowała z m.in. Januszem Korczakiem. W latach 50. XX Janina Doroszewska opracowała koncepcję terapii wychowawczej dla dzieci i młodzieży przewlekle chorych i z dysfunkcjami narządu r…") |
Nie podano opisu zmian |
||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
'''Pedagogika opiekuńczo-terapeutyczna''' – system pedagogiczny oparty na procesie leczenia osób przewlekle chorych, niepełnosprawnych ruchowo, często wyizolowanych ze społeczeństwa | '''Pedagogika opiekuńczo-terapeutyczna''' – system pedagogiczny oparty na procesie leczenia osób przewlekle chorych, niepełnosprawnych ruchowo, często wyizolowanych ze społeczeństwa. W latach 50. XX [[Janina Doroszewska]] opracowała koncepcję terapii wychowawczej dla dzieci i młodzieży przewlekle chorych i z dysfunkcjami narządu ruchu. Uważała, że choroba jest źródłem „swoistych obrazów psychicznych” powodujących zmiany w osobowości dziecka. Stworzyła klasyfikację pedagogiki specjalnej twierdząc, że dzieci niepełnosprawne mają kłopoty z adaptacją w życiu, na co wpływają czynniki wewnątrzpochodne (niewłaściwe działanie zmysłów, zakłócenia w odbiorze bodźców) i szkodliwy wpływ otoczenia zewnętrznego (brak kontaktu z rodzicami). Sklasyfikowała poziomy wysiłkowe dzieci, określiła stopień obciążenia dzieci przewlekle chorych i zagrożonych kalectwem. Wyróżniła 2 rodzaje terapii wychowawczej: 1) spoczynkową – stworzenie warunków, w których chory minimalizuje wysiłek fizyczny związany ze środowiskiem zewnętrznym, gromadząc energię do wali z chorobą; 2) czynnościową – organizowanie form aktywności dynamizujących i usprawniających czynności nerwowej i procesów kinestetycznych. Stosowano terapię ruchową, zabawową, zajęciową, pracy. Praca terapeutyczna polegała na zdaniach ogólnopedagogicznych umożliwiających pożądany rozwój uczuciowy, umysłowy i ruchowy. Jej zadaniem było poznanie osobowości dziecka, jego potrzeb psychicznych, możliwości jego usprawnienia. Terapia miała przywrócić dziecku sprawność fizyczną i przygotować go do życia w społeczeństwie. Pedagogika opiekuńczo-terapeutyczna zakładała ochronę osoby przed ujemnymi skutkami psychicznymi związanymi z pobytami w zakładach leczniczych, mobilizowanie do polepszenia własnej sytuacji, organizowanie procesu rewalidacji i rehabilitacji, udzielanie wsparcia po opuszczeniu zakładu leczniczego. | ||
Źródła: K. Król, ''Janina Doroszewska- prekursorka pedagogiki terapeutycznej,'' „Akademicki Informator Osób Niepełnosprawnych” 2016, nr 1; A. Wałęga, ''Luminarze polskiej pedagogiki specjalnej'' [w:] ''Historyczne dyskursy nad pedagogiką specjalną – w ujęciu pedagogicznym'', red. J. Bełszyński, D. Baczała, J. Binnebesel, Łódź 2008; M. Żelazkowska, ''Wybrane metody terapii w procesie leczenia dziecka przewlekle chorego'', „Forum Pedagogiczne” 2016, nr 1. | Źródła: K. Król, ''Janina Doroszewska- prekursorka pedagogiki terapeutycznej,'' „Akademicki Informator Osób Niepełnosprawnych” 2016, nr 1; A. Wałęga, ''Luminarze polskiej pedagogiki specjalnej'' [w:] ''Historyczne dyskursy nad pedagogiką specjalną – w ujęciu pedagogicznym'', red. J. Bełszyński, D. Baczała, J. Binnebesel, Łódź 2008; M. Żelazkowska, ''Wybrane metody terapii w procesie leczenia dziecka przewlekle chorego'', „Forum Pedagogiczne” 2016, nr 1. | ||
Aktualna wersja na dzień 18:26, 2 lut 2025
Pedagogika opiekuńczo-terapeutyczna – system pedagogiczny oparty na procesie leczenia osób przewlekle chorych, niepełnosprawnych ruchowo, często wyizolowanych ze społeczeństwa. W latach 50. XX Janina Doroszewska opracowała koncepcję terapii wychowawczej dla dzieci i młodzieży przewlekle chorych i z dysfunkcjami narządu ruchu. Uważała, że choroba jest źródłem „swoistych obrazów psychicznych” powodujących zmiany w osobowości dziecka. Stworzyła klasyfikację pedagogiki specjalnej twierdząc, że dzieci niepełnosprawne mają kłopoty z adaptacją w życiu, na co wpływają czynniki wewnątrzpochodne (niewłaściwe działanie zmysłów, zakłócenia w odbiorze bodźców) i szkodliwy wpływ otoczenia zewnętrznego (brak kontaktu z rodzicami). Sklasyfikowała poziomy wysiłkowe dzieci, określiła stopień obciążenia dzieci przewlekle chorych i zagrożonych kalectwem. Wyróżniła 2 rodzaje terapii wychowawczej: 1) spoczynkową – stworzenie warunków, w których chory minimalizuje wysiłek fizyczny związany ze środowiskiem zewnętrznym, gromadząc energię do wali z chorobą; 2) czynnościową – organizowanie form aktywności dynamizujących i usprawniających czynności nerwowej i procesów kinestetycznych. Stosowano terapię ruchową, zabawową, zajęciową, pracy. Praca terapeutyczna polegała na zdaniach ogólnopedagogicznych umożliwiających pożądany rozwój uczuciowy, umysłowy i ruchowy. Jej zadaniem było poznanie osobowości dziecka, jego potrzeb psychicznych, możliwości jego usprawnienia. Terapia miała przywrócić dziecku sprawność fizyczną i przygotować go do życia w społeczeństwie. Pedagogika opiekuńczo-terapeutyczna zakładała ochronę osoby przed ujemnymi skutkami psychicznymi związanymi z pobytami w zakładach leczniczych, mobilizowanie do polepszenia własnej sytuacji, organizowanie procesu rewalidacji i rehabilitacji, udzielanie wsparcia po opuszczeniu zakładu leczniczego.
Źródła: K. Król, Janina Doroszewska- prekursorka pedagogiki terapeutycznej, „Akademicki Informator Osób Niepełnosprawnych” 2016, nr 1; A. Wałęga, Luminarze polskiej pedagogiki specjalnej [w:] Historyczne dyskursy nad pedagogiką specjalną – w ujęciu pedagogicznym, red. J. Bełszyński, D. Baczała, J. Binnebesel, Łódź 2008; M. Żelazkowska, Wybrane metody terapii w procesie leczenia dziecka przewlekle chorego, „Forum Pedagogiczne” 2016, nr 1.